ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΧΑΛΙΛ ΓΚΙΜΠΡΑΝ


Λιγοστές ήταν οι μέρες μου ανάμεσά σας… κι ακόμη πιο λιγοστά τα λόγια που μίλησα. Άλλα αν η φωνή μου σβήσει στ αυτιά σας και η αγάπη μου χαθεί από την μνήμη σας, τότε θα ξανάρθω. Και με καρδιά πιο πλούσια και χείλη πιο ανοιχτά στο πνεύμα , θα ξαναμιλήσω. Ναι , θα ξαναγυρίσω με την φουσκοθαλασσιά. Και πάλι θα γυρέψω την κατανόησή σας. Αν όσα είπα είναι αλήθεια, η αλήθεια αυτή θα φανερωθεί ξανά και με πιο καθαρή φωνή και με λόγια πιο κοντινά στις σκέψεις σας.
Φεύγω , αλλά δεν χάνομαι στο κενό. Κι αν η μέρα αυτή δεν είναι η εκπλήρωση των αναγκών σας και της αγάπης μου, ας είναι τότε μια υπόσχεση μέχρι μια άλλη μέρα.
Οι ανάγκες των ανθρώπων αλλάζουν, όχι όμως η αγάπη του, ούτε ο πόθος του να ικανοποιήσει τις ανάγκες του με την αγάπη του. Μάθετε λοιπόν, ότι θα ξαναγυρίσω μέσα από τη μεγαλύτερη σιωπή.
Μέσα από την ησυχία της νύχτας περπάτησα στους δρόμους σας και το πνεύμα μου μπήκε στα σπίτια σας. Και το καρδιοχτύπι σας ήταν στην καρδιά μου και η ανάσα σας στο πρόσωπό μου και σας γνώρισα όλους. Ναι, γνώρισα τη χαρά σας και τον πόνο σας και στον ύπνο σας, τα όνειρά σας ήταν δικά μου όνειρα.
Αλλά κάτι πιο γλυκό από το γέλιο και πιο μεγάλο απ την λαχτάρα ήρθε σε μένα. Σας έχουν πει ότι, όπως κι η αλυσίδα, είστε τόσο αδύνατοι όσο ο πιο μικρός της κρίκος. Αυτή όμως είναι η μισή αλήθεια, γιατί είστε τόσο δυνατοί, όσο κι ο πιο δυνατός σας κρίκος. Το να σας μετρούν με την πιο μικρή σας πράξη , είναι σα να μετρούν την δύναμη του ωκεανού με την αδυναμία του αφρού του.
Το να σας κρίνουν από τις αποτυχίες σας, είναι σαν να κατακρίνουν τις εποχές για την αστάθειά τους. Ναι, είστε σαν τον ωκεανό και μ όλο που τα αραγμένα στην στεριά πλοία περιμένουν την παλίρροια, ωστόσο, σαν τον ωκεανό, δεν μπορείτε να επιταχύνετε τα κύματά σας…αυτό θα ήθελα να θυμάστε από μένα…
Αλλά είστε σαν τις εποχές. Και μ όλο που στο χειμώνα σας αρνείστε την άνοιξή σας, η άνοιξη που αναπαύεται μέσα σας, χαμογελάει μέσα στην νύστα της και δεν προσβάλλεται. Γιατί την μέρα εκείνη θα γνωρίσετε τον κρυφό σκοπό όλων των πραγμάτων και θα ευλογήσετε το σκοτάδι όπως θα ευλογούσατε το φως.
Εγώ εκφράζω σε σας με λέξεις αυτό που εσείς οι ίδιοι γνωρίζετε στην σκέψη. Σοφοί ήρθαν και σας έδωσαν από την σοφία τους. Εγώ ήρθα για να πάρω από την σοφία σας. Και κοιτάξτε: βρήκα εκείνο που είναι μεγαλύτερο από την σοφία. Είναι το φλογερό πνεύμα μέσα μας, που μεγαλώνει όλο και πιο πολύ από τον εαυτό του.
Γεια και χαρά σας. Η μέρα αυτή τελείωσε. Κλείνει τα φτερά της πάνω μας , όπως το νούφαρο πάνω στο δικό του σήμερα. Θα κρατήσουμε αυτό που μας δόθηκε. Κι αν δεν αρκεί, τότε πάλι πρέπει να ξανανταμώσουμε και μαζί ν απλώσουμε τα χέρια μας στον δότη.
Ήταν σαν χθες που ανταμώσαμε, εσείς μου τραγουδήσατε στη μοναξιά μου κι εγώ σας έκτισα έναν πύργο στον ουρανό. Και τώρα πρέπει να χωρίσουμε. Αν στο μέλλον ξανανταμώσουμε, θα συνομιλήσουμε ξανά. Εσείς θα μου τραγουδήσετε ένα βαθύτερο τραγούδι και μαζί θα χτίσουμε κι άλλο πύργο στον ουρανό.

Ο Ντάνιελ ήταν ένα δελφίνι που ήθελε να αφήσει την σιγουριά του κοπαδιού του και να ακολουθήσει τα όνειρά του…
Καθώς προσπαθούσε να πάρει μια απόφαση άκουσε την θάλασσα να του λέει:
Έρχεται κάποια στιγμή στη ζωή.
Που δε μας μένει άλλο,
Παρά να διαλέξουμε το δρόμο μας.
Κάποια στιγμή, που πρέπει
Να ζωντανέψουμε τα όνειρά μας ,
Και να υπερασπιστούμε αυτό που πιστεύουμε…

Τότε ρώτησε ο Ντάνιελ την θάλασσα που θα βρει το πιο τέλειο κύμα για να παίξει μαζί του…αυτό ήταν το όνειρό του…
Η θάλασσα του είπε:
Στην πιο βαθιά απελπισία έχεις την ευκαιρία
Να βρεις τον αληθινό σου εαυτό.
Όπως τα όνειρα ζωντανεύουν τη στιγμή που το περιμένεις λιγότερο,
έτσι θα γίνει και με τις απορίες που δεν μπορείς να λύσεις.
Άφησε το ένστικτό σου να χαράξει ένα μονοπάτι σοφίας
Και την ελπίδα ν αποδιώξει τους φόβους σου…

Ο Ντάνιελ προσπαθούσε να μάθει να μπαίνει όλο και σε πιο μεγάλα κύματα στην περιοχή του και όταν κάποιο φορά είχε αποτύχει , ή θάλασσα του είπε:
Οι περισσότεροι από μας δεν έχουν μάθει να ξεπερνούν τις αποτυχίες τους
Γι αυτό και δεν καταφέρνουμε να φτάσουμε στον προορισμό μας.
Είναι εύκολο να υπερασπίζεσαι κάτι όταν δεν διακινδυνεύεις τίποτα…

…όταν σκεφτόταν πότε πια είναι η ώρα για το μεγάλο άλμα στην ζωή του ή θάλασσα ήταν πάλι εκεί για να του πει:
Έρχεται κάποια στιγμή στη ζωή, που δε μας μένει άλλο, παρά να διαλέξουμε το δρόμο μας…
Έτσι κατάλαβε ότι έπρεπε πια να φύγει, αφήνοντας πίσω ότι αγαπάει…δελφίνια που μεγάλωσαν μαζί και τους αγαπούσε…

Ίσως αγάπη σημαίνει να μάθουμε να αφήσουμε κάποιον να φύγει,
Να ξέρουμε πότε να λέμε αντίο.
Να μην επιτρέπουμε τα αισθήματά μας να εμποδίζουν αυτό.
Που τελικά, ίσως είναι καλύτερο γι αυτούς που αγαπάμε

Καμιά φορά συμβαίνει να εισχωρήσει σε ένα στρείδι ένας κόκκος άμμου ή ένα ξένο σώμα. Εάν το στρείδι δεν μπορεί να το αποβάλει, τότε το ξένο σώμα διαταράσσει την ισορροπία του. Γύρω από αυτό δημιουργείται ένα είδος μόλυνσης, σκλήρυνσης ή σήψης. Αυτή η διαταραχή μπορεί να κάνει το βιολογικό σύστημα του στρειδιού να νοσήσει.
Για να αμυνθεί, το στρείδι ‘’χτίζει’’ αλλεπάλληλα στρώματα πέρλας γύρω από τον κόκκο της άμμου. Κατ αυτό τον τρόπο δημιουργείται , σταδιακά , το μαργαριτάρι. Ο κόκκος απομονώνεται από το περιβάλλον του και δεν μπορεί να βλάψει πια το στρείδι. Το μαργαριτάρι εξασφαλίζει στο στρείδι την επιβίωση. Ενδεχομένως, γι αυτό και παρομοιάζουν το μαργαριτάρι με δάκρυ, καθώς κατά κάποιον τρόπο εμπεριέχει πόνο.
Κάτι παρόμοιο μπορεί να συμβαίνει και με τους πόνους στην μέση, στον αυχένα κλπ
Είναι εκεί για να με απομονώσει από κάτι.
Τι κάνει ο οργανισμός μου και με πονάει;
Τι θέλει να μου πει;
ΑΚΟΥ ΤΟ ΣΩΜΑ- ΜΙΛΑΕΙ Η ΨΥΧΗ