Συντάκτης: ΒΙΚΤΩΡΙΑ ΑΣΚΑΡΙΔΟΥ

 

το σώμα επηρεάζει και επηρεάζεται από τα συναισθήματα…

ΨΥΧΟΣΩΜΑΤΙΚΑ

ΨΥΧΟΣΩΜΑΤΙΚΑ

Τα συναισθήματα επηρεάζουν συνεχώς τη στάση του σώματος. για παράδειγμα αν κάποιος νιώθει κατάθλιψη, θα την εκφράζει με καμπουριασμένους ώμους, ρουφηγμένος στήθος, σκυφτό κεφάλι και λαιμό. τα σωματικά μοτίβα συχνά γίνονται καθρέφτες αυτών των συναισθηματικών καταστάσεων. Η ίδια αυτή στάση του σώματος μπορεί επίσης να προκαλέσει τα συναισθήματα της κατάθλιψης. Read More …

Oι τρεις τελευταίες επιθυμίες του Μεγάλου Αλεξάνδρου

Μεγας Αλέξανδρος

Μεγας Αλέξανδρος

Ευρισκόμενος στα πρόθυρα του θανάτου, ο Μέγας Αλέξανδρος συγκάλεσε τους στρατηγούς του και τους κοινοποίησε τις τρεις τελευταίες επιθυμίες του ?)

  1] Να μεταφερθεί το φέρετρό του στους ώμους από τους καλύτερους γιατρούς της εποχής.

  2] Τους θησαυρούς που είχε αποκτήσει [ασήμι, χρυσάφι, πολύτιμους λίθους] να τους σκορπίσουν σε όλη τη διαδρομή μέχρι τον τάφο του.

  3] Τα χέρια του να μείνουν να λικνίζονται στον αέρα, έξω από το φέρετρο, σε θέα όλων.
Ένας από τους στρατηγούς, έκπληκτος από τις ασυνήθιστες επιθυμίες, ρώτησε τον Αλέξανδρο ποιοι ήταν οι λόγοι.
Read More …

Το φίλτρο του θυμού

Το φίλτρο του θυμού

Angry-Danbo

Τα συσσωρευμένα, καταπιεσμένα συναισθήματα γίνονται ένα φίλτρο μεταξύ του εαυτού μας και του έξω κόσμου. Κάθε τι που εισέρχεται και εξέρχεται από τον συναισθηματικό μας κόσμο πρέπει να περάσει απ αυτό το φίλτρο. Read More …

ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ ΚΑΙ ΚΟΛΑΣΗ

ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ ΚΑΙ ΚΟΛΑΣΗ

283003_447916051925747_632085802_n

Ένας πολεμοχαρής σαμουράι, λέει ένα παλιό γιαπωνέζικο παραμύθι, κάποτε προκάλεσε κάποιον δάσκαλο του Ζεν να του εξηγήσει την έννοια του παραδείσου και της κόλασης. Όμως ο μοναχός απάντησε με περιφρόνηση: «Δεν είσαι παρά ένας τιποτένιος-δεν μπορώ να χάνω τον καιρό μου με τους ομοίους σου!»

 

Με θιγμένο εγωισμό, ο σαμουράι τράβηξε το σπαθί του από το θηκάρι, ουρλιάζοντας: «Θα μπορούσα να σε σκοτώσω για την αναίδεια σου».

Read More …

ΑΥΤΟ-ΑΠΟΡΡΙΨΗ

 ΑΥΤΟ-ΑΠΟΡΡΙΨΗ

398227_10150835937210865_643697405_n

Βρισκόμουν εκεί από την πρώτη στιγμή,
Στην αδρεναλίνη
Που κυκλοφορούσε στις φλέβες των γονιών σου
Όταν έκαναν έρωτα για να σε συλλάβουν,
Και μετά στο υγρό
Που η μητέρα σου έστελνε στη μικρή καρδιά σου
Όταν ακόμα ήσουν απλώς ένα παράσιτο.
΄Εφτασα σ΄ εσένα προτού μπορέσεις να μιλήσεις,
Προτού ακόμα μπορέσεις να καταλάβεις κάτι
Απ΄ αυτά που σου έλεγαν οι άλλοι.
Βρισκόμουν εκεί όταν, αδέξια,
Προσπαθούσες να κάνεις τα πρώτα σου βήματα
Εμπρός στο πειραχτικό και γελαστό βλέμμα όλων.
΄Όταν ήσουν απροστάτευτος και εκτεθειμένος,
Όταν ήσουν ευάλωτος κι είχες ανάγκη.

Read More …

Εισαγωγή στο τραύμα

Care ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ-page0001

Η ΙΚΑΝΟΤΗΤΑ ΜΑΣ ΝΑ ΑΓΑΠΑΜΕ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΕΝΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙ

Ο ΔΡΑΚΟΣ ΚΑΙ Η ΝΕΡΑΙΔΑ

drakos

Μια φορά και ένα καιρό ήταν ένας δράκος. Ποτέ δεν είχε τη συντροφιά κάποιου και περιπλανιόταν σε βουνά και σε σπηλιές. Άλλωστε τι άλλο να έκανε από το να πετά από το ένα βουνό στο άλλο πότε να συλλογίζεται για την ύπαρξή του και πότε να σκίζει τα βράχια με τα νύχια του και να φυσά φλόγες.
Μια μέρα λοιπόν μια νεράιδα ήρθε και κάθισε στη μύτη του... Ο δράκος ξαφνιάστηκε. Την κοίταξε στα μάτια και την ρώτησε:

Read More …

υπήκοοι δίχως βασιλιά

 

Μια μέρα, στα καλά καθούμενα (αλήθεια, πώς τους ήρθε;) τα δέντρα αποφάσισαν ότι τους χρειαζόταν κάποια ανώτερη αρχή. Τίποτε δεν είχαν να χωρίσουν μεταξύ τους· τίποτε δεν διεκδικούσαν το ένα από τ’ άλλο· συναλλαγές, που ήσαν πάντα καθαρές και τίμιες, είχανε μόνο με το χώμα, τη βροχή και τον ήλιο· τι στην ευχή τη θέλανε, λοιπόν, αυτήν την ανώτερη αρχή, αυτήν την εξουσία πάνω απ’ τα κεφάλια τους; Ένιωθαν άραγε κάποια ανασφάλεια; Εϊχανε τάχα έμφυτη κάποιαν ανάγκη γι’ αφοσίωση κι υποταγή; Ποιος ξέρει; Ποιος θα μπορούσε των δέντρων τη σκέψη να διαβάσει;

Read More …

LET GO…

LET GO…

 

‘Μικρός Πρίγκιπας”-Αντουάν ντε Σαιντ Εξυπερύ

Και τότε είπε ο Μικρός Πρίγκιπας:
Αν κάποιος αγαπάει ένα λουλούδι που δεν υπάρχει παρά μόνο ένα δείγμα του μέσα σε εκατομμύρια και εκατομμύρια αστέρια, αυτό είναι αρκετό για να νιώθει ευτυχισμένος
όταν το κοιτάζει. Σκέπτεται «Το λουλούδι μου είναι κάπου εκεί…»
«Δεν πρέπει ποτέ ν’ ακούμε τα λουλούδια. Πρέπει να χαιρόμαστε την ομορφιά τους και το άρωμά τους.
Το δικό μου γέμιζε με αρώματα τον πλανήτη μου, μα δεν ήξερα να τ’ απολαύσω.Δεν κατάφερα τίποτε να καταλάβω, τότε! Θα ‘πρεπε να το κρίνω από τις πράξεις και όχι από τα λόγια του. Με πλημμύριζε αρώματα και λάμψη. Ποτέ δεν θα είχα μπορέσει να φύγω. Θα έπρεπε να είχα μαντέψει την τρυφερότητα, πίσω από τα άγαρμπα καμώματά του. Τα λουλούδια είναι τόσο αντιφατικά! Αλλά ήμουν πολύ νέος για να ξέρω να τ’ αγαπώ. »

Το λουλούδι έβηξε.
Μα, όχι γιατί εξαιτίας του κρυολογήματος που είχε πάρει.
– Είμαι κουτό, του είπε στο τέλος. Σου ζητώ να με συγχωρέσεις. Προσπάθησε να ‘σαι ευτυχισμένος.
Παραξενεύτηκε που δεν τον κατηγόρησε για τίποτα. Στεκόταν εκεί γεμάτος αμηχανία με το γυάλινο δοχείο στον αέρα. Δεν καταλάβαινε κείνη τη γλυκιά ηρεμία.
– Μα ναι, σ’ αγαπώ, του είπε το λουλούδι. Δεν κατάλαβες τίποτα, μα το φταίξιμο είναι δικό μου. Αυτό δεν έχει καμιά σημασία. Ωστόσο, φάνηκες κι εσύ το ίδιο κουτός σαν κι εμένα. Προσπάθησε να γίνεις ευτυχισμένος… Παράτα αυτό το γυάλινο δοχείο. Δεν το χρειάζομαι πια.
-Μα ο άνεμος…
– Δεν έχω κρυώσει τόσο πολύ για να το χρειάζομαι. Το δροσερό αεράκι της νύχτας θα μου κάνει καλό. Είμαι ένα λουλούδι.
– Όμως τα ζώα…
– Θα πρέπει να υποφέρω δυο-τρεις κάμπιες αν θέλω να γνωρίσω τις πεταλούδες.
Φαίνεται πως είναι πάρα πολύ ωραίες. Διαφορετικά ποιος θα ‘ρθει να μου κάνει επίσκεψη; Θα ‘σαι πολύ μακριά, εσύ. Όσο για τα μεγάλα ζώα, δεν τα φοβάμαι καθόλου. Έχω τα νύχια μου. Και με αφέλεια έδειχνε τα τέσσερα αγκάθια του. Ύστερα πρόσθεσε: Μην καθυστερείς έτσι, είναι ενοχλητικό. Έχεις αποφασίσει να φύγεις. Φύγε.
Γιατί το λουλούδι δεν ήθελε να το δει ο μικρός πρίγκιπας να κλαίει. Ήταν ένα τόσο περήφανο λουλούδι…

935434_582131808474970_985282535_n

Επιτύμβια πλάκα

2012-06-15_134644

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Πολλές φορές μελέτησα την επιτύμβια πλάκα που χάραξαν για μένα :

Μια βάρκα με διπλωμένα πανιά, αραγμένη σε λιμάνι.

Στην πραγματικότητα δεν εικονίζει τον προορισμό μα την ζωή μου.

Γιατί ο έρωτας μου δόθηκε μα εγώ αρνήθηκα τις απογοητεύσεις του.

Ο πόνος χτύπησε την πόρτα μου μα εγώ φοβήθηκα .

Η φιλοδοξία με κάλεσε μα εγώ έτρεμα τα απρόβλεπτα.

Κι όμως διψούσα να βρω νόημα στη ζωή μου.

Τώρα ξέρω πως πρέπει να σηκώσουμε πανιά, να ακολουθούμε του πεπρωμένου τους ανέμους, αδιάφορο προς τα πού τη βάρκα σπρώχνουν.

Δίνοντας νόημα στη ζωή μπορεί να οδηγηθούμε στην τρέλα αλλά μια ζωή δίχως νόημα είναι το μαρτύριο της ανησυχίας και της μάταιης επιθυμίας.

Είναι η βάρκα που ποθεί την θάλασσα μα την φοβάται.

 

George Gray