ΤΟ ΠΑΛΙΟ ΜΟΥ ΕΓΩ….

Σκούριασε πια, άχρηστο είναι, γιατί δεν το πετάς;

Δεν πετάνε τη ζωή τους, όχι έτσι, όχι τόσο απλά.

Αυτό που βλέπεις εσύ για σκουριασμένο, κάποτε λαμποκοπούσε,

περνούσε και στο διάβα του όλοι το θαύμαζαν, το ζήλευαν.

Ναι, κάποτε, τώρα όμως δες το. Μυρίζει μούχλα!

Έτσι συμβαίνει πάντα, όταν οι αναμνήσεις δεν εκτιμώνται αμοιβαία, μουχλιάζουν.

Τι εκτιμήσεις και πράσινα άλογα μου τσαμπουνάς, δες το.

Δεν ξέρεις από πού να το πιάσεις.

Η σκουριά αφήνει λεκέδες στα χέρια!

Κάποτε το άγγιζες όμως κι η καρδιά σου όλη πλημμύριζε ευτυχία..

Κάποτε η αφή του ήταν απαλή και μοσχομύριζε αγάπη κι έρωτα.

Κάποτε με έμαθε να αγαπώ, να μιλώ,

να τολμώ,

να γελάω,

να πονάω,

να κλαίω…

είναι εγώ αυτό που βλέπεις.

Το παλιό μου εγώ κι όσο σκουριασμένο κι αν το βλέπεις

είναι οι αναμνήσεις μου, είναι το παρελθόν μου,

σκουριασμένο γιατί δε χαίρει του σεβασμού που έπρεπε,

αλλά υπαρκτό.

Είναι το κλειδί για την κλειδαμπαρωμένη μου ψυχή,

εκείνη που άφησα εγώ να μουχλιάσει,

εκείνη που επέλεξα εγώ να σκουριάσει.

Και το έκανα συνειδητά ξέρεις.

Για να μου θυμίζει το παρελθόν,

αλλά να μην θέλω να επιστρέψω σ’ εκείνο,

γιατί πολύ απλά, όπως είπες κι εσύ:

Όλες μου οι ευχές για το 2012 είναι κλεισμένες σ’ ένα σακουλάκι αγάπης γεμάααααατο
κ α ρ α μ έ λ ε ς.
Ας τις απολαύσουμε γλυκά χωρίς να σπαταλήσουμε ούτε μία…

βρες χρόνο….

 

 

 

 

 

Βρες χρόνο για δουλειά, αυτό είναι το τίμημα της επιτυχίας.

Βρες χρόνο για σκέψη .αυτό είναι η πηγή της δύναμης.

Βρες χρόνο για παιχνίδι, αυτό είναι το μυστικό της αιώνιας νιότης.

Βρες χρόνο για διάβασμα, αυτό είναι το θεμέλιο της γνώσης.

Βρες χρόνο για τους φίλους, αυτός είναι ο δρόμος για την ευτυχία.

Βρες χρόνο για όνειρα, αυτά θα τραβήξουν το όχημα σου στ αστέρια.

Βρες χρόνο να αγαπάς και να αγαπιέσαι, αυτό είναι το προνόμιο των θεών.

Βρες χρόνο να κοιτάς ολόγυρά σου, είναι πολύ σύντομη η μέρα για νασαι  εγωιστής

Βρες χρόνο να γελάς ,αυτό είναι η μουσική της ψυχής.

 

Ενας σοφός ινδιάνος τής φυλής Τσερόκι, έλεγε στον εγγονό του για τη μάχη που γίνεται μέσα στην ψυχή των ανθρώπων : “Γιέ μου, η μάχη γίνεται ανάμεσα σε δυο λύκους που έχουμε όλοι μέσα μας. Ο Ένας Λύκος είναι το Κακό. Είναι ο θυμός, η ζήλια, η θλίψη, η απογοήτευση, η απληστία, η αλαζονεία, η ενοχή, η προσβολή, τα ψέματα, η ματαιοδοξία, η υπεροψία.    Με μια λέξη είναι το ‘Εγώ’…. Ο άλλος Λύκος είναι το Καλό.   Είναι η χαρά, η ειρήνη, η αγάπη, η ελπίδα, η ηρεμία, η ταπεινοφροσύνη, η ευγένεια, η φιλανθρωπία, η συμπόνια, η γενναιοδωρία, η αλήθεια, η ευσπλαχνία. Είναι το ‘Είναι”  Ξέρεις ποιός από τους δύο λύκους νικάει? Ο εγγονός το σκέφτηκε για ένα λεπτό αλλά μην βρίσκοντας απάντηση ρώτησε τον σοφό Ινδιάνο.  “Ποιος λύκος νικάει?” Ο σοφός Ινδιάνος απάντησε “Αυτός που ταΐζεις.”

Mια φορά κι έναν καιρό σ ένα ινδιάνικο χωριό πάνω στα βουνά, ζούσε μια οικογένεια.
Ο μπαμπάς , η μαμά , το κοριτσάκι τους και η γιαγιά. Το παιδί είχε πολύ στενό δεσμό με την γιαγιά του και συχνά τα απογεύματα καθόταν δίπλα της και την παρακολουθούσε καθώς εκείνη ύφαινε ένα χαλί στον αργαλειό.
Μια μέρα η γιαγιά της είπε ότι μόλις θα τελείωνε αυτό το χαλί, εκείνη θα γύριζε στην ΜΑΝΑ ΓΗ.
Η μικρή δεν κατάλαβε τι ακριβώς εννοούσε η γιαγιά με τα λόγια αυτά.
Το βράδυ όμως μόλις όλοι κοιμήθηκαν, ή μικρή σηκώθηκε σιγά-σιγά , τράβηξε την πόρτα της σκηνής και βγήκε έξω.
Το φεγγάρι φώτιζε με το άσπρο φως του τον κοιμισμένο καταυλισμό και η μικρή ακροπατώντας πλησίασε τον αργαλειό και άρχισε να ξηλώνει όσο χαλί είχε υφάνει ή γιαγιά της εκείνη την μέρα. Το ίδιο έκανε και την επόμενη και την μεθεπόμενη νύχτα.
Η γιαγιά κατάλαβε την ανησυχία της μικρής … έτσι ένα δειλινό πήρε το κοριτσάκι από το χέρι και ανηφόρησαν προς τους αμμόλοφους. Έκατσαν πλάι-πλάι , κοιτώντας τον ήλιο που έβαφε κόκκινους τους βράχους…
Τότε η γιαγιά είπε στο κοριτσάκι….

Τι είπε η γιαγιά στο κοριτσάκι;

Καμιά φορά συμβαίνει να εισχωρήσει σε ένα στρείδι ένας κόκκος άμμου ή ένα ξένο σώμα. Εάν το στρείδι δεν μπορεί να το αποβάλει, τότε το ξένο σώμα διαταράσσει την ισορροπία του. Γύρω από αυτό δημιουργείται ένα είδος μόλυνσης, σκλήρυνσης ή σήψης. Αυτή η διαταραχή μπορεί να κάνει το βιολογικό σύστημα του στρειδιού να νοσήσει.
Για να αμυνθεί, το στρείδι ‘’χτίζει’’ αλλεπάλληλα στρώματα πέρλας γύρω από τον κόκκο της άμμου. Κατ αυτό τον τρόπο δημιουργείται , σταδιακά , το μαργαριτάρι. Ο κόκκος απομονώνεται από το περιβάλλον του και δεν μπορεί να βλάψει πια το στρείδι. Το μαργαριτάρι εξασφαλίζει στο στρείδι την επιβίωση. Ενδεχομένως, γι αυτό και παρομοιάζουν το μαργαριτάρι με δάκρυ, καθώς κατά κάποιον τρόπο εμπεριέχει πόνο.
Κάτι παρόμοιο μπορεί να συμβαίνει και με τους πόνους στην μέση, στον αυχένα κλπ
Είναι εκεί για να με απομονώσει από κάτι.
Τι κάνει ο οργανισμός μου και με πονάει;
Τι θέλει να μου πει;
ΑΚΟΥ ΤΟ ΣΩΜΑ- ΜΙΛΑΕΙ Η ΨΥΧΗ