Ετικέτα: παρελθόν

 

ανοιχτοί λογαριασμοί…

FB_IMG_1433334380841

 

Τον όρο ανοιχτοί λογαριασμοί τον δημιούργησαν οι Perls, Hefferline  και Goodman από την ‘’αρχή της συμπληρωματικότητας ‘’ της θεραπείας Gestalt. Όταν αντιλαμβανόμαστε ένα σχήμα που δεν έχει ολοκληρωθεί , ο νους προσπαθεί να το τελειοποιήσει και να το δει ολοκληρωμένο. Ανοιχτοί λογαριασμοί  είναι η παρεμπόδιση ενός συναισθήματος που βιώθηκε μια η περισσότερες φορές στη διάρκεια μιας σχέσης . Αντί να επιτρέψει στον εαυτό του  να βιώσει τα συναισθήματα που συνόδευαν τα τραυματικά γεγονότα, το άτομο με ανοιχτούς λογαριασμούς τον εμπόδισαν.

Για  παράδειγμα ο τερματισμός μιας σχέσης λόγω αιφνιδιαστικού θανάτου, διαζυγίου ή χωρισμού προκαλεί συχνά ανοιχτούς λογαριασμούς .Στις περιπτώσεις αυτές, τα άτομα ή δεν πενθούν ή αποφεύγουν να τελειώσουν την σχέση και να την αποχαιρετήσουν. Αγνοούν τα δυσάρεστα συναισθήματα τα οποία κρύβονται από κάτω. Αυτό καταλήγει σε άλυτα συναισθήματα και ανεκπλήρωτες ανάγκες.

Οι ανοιχτοί λογαριασμοί επιμένουν και όταν γίνουν αρκετά ισχυροί , το άτομο πιέζεται από ανησυχία , ψυχαναγκαστική συμπεριφορά , αγωνία , καταπιεστική ενέργεια και πολύ ηττοπαθή διάθεση.

Read More …

Το παλιό μου εγώ…

ΤΟ ΠΑΛΙΟ ΜΟΥ ΕΓΩ….

Σκούριασε πια, άχρηστο είναι, γιατί δεν το πετάς;

Δεν πετάνε τη ζωή τους, όχι έτσι, όχι τόσο απλά.

Αυτό που βλέπεις εσύ για σκουριασμένο, κάποτε λαμποκοπούσε,

περνούσε και στο διάβα του όλοι το θαύμαζαν, το ζήλευαν.

Ναι, κάποτε, τώρα όμως δες το. Μυρίζει μούχλα!

Έτσι συμβαίνει πάντα, όταν οι αναμνήσεις δεν εκτιμώνται αμοιβαία, μουχλιάζουν.

Τι εκτιμήσεις και πράσινα άλογα μου τσαμπουνάς, δες το.

Δεν ξέρεις από πού να το πιάσεις.

Η σκουριά αφήνει λεκέδες στα χέρια!

Κάποτε το άγγιζες όμως κι η καρδιά σου όλη πλημμύριζε ευτυχία..

Κάποτε η αφή του ήταν απαλή και μοσχομύριζε αγάπη κι έρωτα.

Κάποτε με έμαθε να αγαπώ, να μιλώ,

να τολμώ,

να γελάω,

να πονάω,

να κλαίω…

είναι εγώ αυτό που βλέπεις.

Το παλιό μου εγώ κι όσο σκουριασμένο κι αν το βλέπεις

είναι οι αναμνήσεις μου, είναι το παρελθόν μου,

σκουριασμένο γιατί δε χαίρει του σεβασμού που έπρεπε,

αλλά υπαρκτό.

Είναι το κλειδί για την κλειδαμπαρωμένη μου ψυχή,

εκείνη που άφησα εγώ να μουχλιάσει,

εκείνη που επέλεξα εγώ να σκουριάσει.

Και το έκανα συνειδητά ξέρεις.

Για να μου θυμίζει το παρελθόν,

αλλά να μην θέλω να επιστρέψω σ’ εκείνο,

γιατί πολύ απλά, όπως είπες κι εσύ:


η σκουριά του θα με λερώσει.