Ο Ντάνιελ ήταν ένα δελφίνι που ήθελε να αφήσει την σιγουριά του κοπαδιού του και να ακολουθήσει τα όνειρά του…
Καθώς προσπαθούσε να πάρει μια απόφαση άκουσε την θάλασσα να του λέει:
Έρχεται κάποια στιγμή στη ζωή.
Που δε μας μένει άλλο,
Παρά να διαλέξουμε το δρόμο μας.
Κάποια στιγμή, που πρέπει
Να ζωντανέψουμε τα όνειρά μας ,
Και να υπερασπιστούμε αυτό που πιστεύουμε…

Τότε ρώτησε ο Ντάνιελ την θάλασσα που θα βρει το πιο τέλειο κύμα για να παίξει μαζί του…αυτό ήταν το όνειρό του…
Η θάλασσα του είπε:
Στην πιο βαθιά απελπισία έχεις την ευκαιρία
Να βρεις τον αληθινό σου εαυτό.
Όπως τα όνειρα ζωντανεύουν τη στιγμή που το περιμένεις λιγότερο,
έτσι θα γίνει και με τις απορίες που δεν μπορείς να λύσεις.
Άφησε το ένστικτό σου να χαράξει ένα μονοπάτι σοφίας
Και την ελπίδα ν αποδιώξει τους φόβους σου…

Ο Ντάνιελ προσπαθούσε να μάθει να μπαίνει όλο και σε πιο μεγάλα κύματα στην περιοχή του και όταν κάποιο φορά είχε αποτύχει , ή θάλασσα του είπε:
Οι περισσότεροι από μας δεν έχουν μάθει να ξεπερνούν τις αποτυχίες τους
Γι αυτό και δεν καταφέρνουμε να φτάσουμε στον προορισμό μας.
Είναι εύκολο να υπερασπίζεσαι κάτι όταν δεν διακινδυνεύεις τίποτα…

…όταν σκεφτόταν πότε πια είναι η ώρα για το μεγάλο άλμα στην ζωή του ή θάλασσα ήταν πάλι εκεί για να του πει:
Έρχεται κάποια στιγμή στη ζωή, που δε μας μένει άλλο, παρά να διαλέξουμε το δρόμο μας…
Έτσι κατάλαβε ότι έπρεπε πια να φύγει, αφήνοντας πίσω ότι αγαπάει…δελφίνια που μεγάλωσαν μαζί και τους αγαπούσε…

Ίσως αγάπη σημαίνει να μάθουμε να αφήσουμε κάποιον να φύγει,
Να ξέρουμε πότε να λέμε αντίο.
Να μην επιτρέπουμε τα αισθήματά μας να εμποδίζουν αυτό.
Που τελικά, ίσως είναι καλύτερο γι αυτούς που αγαπάμε