ΤΟ ΠΑΛΙΟ ΜΟΥ ΕΓΩ….

Σκούριασε πια, άχρηστο είναι, γιατί δεν το πετάς;

Δεν πετάνε τη ζωή τους, όχι έτσι, όχι τόσο απλά.

Αυτό που βλέπεις εσύ για σκουριασμένο, κάποτε λαμποκοπούσε,

περνούσε και στο διάβα του όλοι το θαύμαζαν, το ζήλευαν.

Ναι, κάποτε, τώρα όμως δες το. Μυρίζει μούχλα!

Έτσι συμβαίνει πάντα, όταν οι αναμνήσεις δεν εκτιμώνται αμοιβαία, μουχλιάζουν.

Τι εκτιμήσεις και πράσινα άλογα μου τσαμπουνάς, δες το.

Δεν ξέρεις από πού να το πιάσεις.

Η σκουριά αφήνει λεκέδες στα χέρια!

Κάποτε το άγγιζες όμως κι η καρδιά σου όλη πλημμύριζε ευτυχία..

Κάποτε η αφή του ήταν απαλή και μοσχομύριζε αγάπη κι έρωτα.

Κάποτε με έμαθε να αγαπώ, να μιλώ,

να τολμώ,

να γελάω,

να πονάω,

να κλαίω…

είναι εγώ αυτό που βλέπεις.

Το παλιό μου εγώ κι όσο σκουριασμένο κι αν το βλέπεις

είναι οι αναμνήσεις μου, είναι το παρελθόν μου,

σκουριασμένο γιατί δε χαίρει του σεβασμού που έπρεπε,

αλλά υπαρκτό.

Είναι το κλειδί για την κλειδαμπαρωμένη μου ψυχή,

εκείνη που άφησα εγώ να μουχλιάσει,

εκείνη που επέλεξα εγώ να σκουριάσει.

Και το έκανα συνειδητά ξέρεις.

Για να μου θυμίζει το παρελθόν,

αλλά να μην θέλω να επιστρέψω σ’ εκείνο,

γιατί πολύ απλά, όπως είπες κι εσύ: