Συντάκτης: ΒΙΚΤΩΡΙΑ ΑΣΚΑΡΙΔΟΥ
Μοναξιά
Σημαίνει καμίνευμα σε υψηλές πνευματικές, μεταφυσικές θερμοκρασίες, σημαίνει μόχθο Σισύφου στο κακοτράχαλο βουνό του αινίγματος…
Ο ΙΝΔΟΥΙΣΤΙΚΟΣ ΜΥΘΟΣ ΚΑΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ
ΑΙΤΙΑ ΤΟΥ ΦΟΒΟΥ…Η ΑΓΝΟΙΑ…
ΜΕΤΡΗΣΑ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΟΥ…
κ α ρ α μ έ λ ε ς.
Ας τις απολαύσουμε γλυκά χωρίς να σπαταλήσουμε ούτε μία…
«Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα ότι, μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής απ’ ότι έχω ζήσει έως τώρα…Αισθάνομαι όπως εκείνο το παιδάκι που κέρδισε μια σακούλα καραμέλες: τις πρώτες τις καταβρόχθισε με λαιμαργία αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγες, άρχισε να τις γεύεται με βαθιά απόλαυση.
Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις όπου συζητούνται καταστατικά, νόρμες, διαδικασίες και εσωτερικοί κανονισμοί, γνωρίζοντας ότι δε θα καταλήξει κανείς πουθενά.
Δεν έχω πια χρόνο για να ανέχομαι παράλογους ανθρώπους που παρά τη χρονολογική τους ηλικία, δεν έχουν μεγαλώσει. Δεν έχω πια χρόνο για να λογομαχώ με μετριότητες.
Δε θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις όπου παρελαύνουν παραφουσκωμένοι εγωισμοί.
Δεν ανέχομαι τους χειριστικούς και τους καιροσκόπους.
Με ενοχλεί ο φθόνος και όσοι προσπαθούν να υποτιμήσουν τους ικανότερους για να οικειοποιηθούν τη θέση τους, το ταλέντο τους και τα επιτεύγματα τους.
Μισώ να είμαι μάρτυρας των ελαττωμάτων που γεννά η μάχη για ένα μεγαλοπρεπές αξίωμα.
Οι άνθρωποι δεν συζητούν πια για το περιεχόμενο… μετά βίας για την επικεφαλίδα.
Ο χρόνος μου είναι λίγος για να συζητώ για τους τίτλους, τις επικεφαλίδες.
Θέλω την ουσία, η ψυχή μου βιάζεται…
Μου μένουν λίγες καραμέλες στη σακούλα…
Θέλω να ζήσω δίπλα σε πρόσωπα με ανθρώπινη υπόσταση.Που μπορούν να γελούν με τα λάθη τους.Που δεν επαίρονται για το θρίαμβό τους.Που δε θεωρούν τον εαυτό τους εκλεκτό, πριν από την ώρα τους.Που δεν αποφεύγουν τις ευθύνες τους.Που υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Και που το μόνο που επιθυμούν είναι να βαδίζουν μαζί με την αλήθεια και την ειλικρίνεια.
Το ουσιώδες είναι αυτό που αξίζει τον κόπο στη ζωή.
Θέλω να περιτριγυρίζομαι από πρόσωπα που ξέρουν να αγγίζουν την καρδιά των ανθρώπων…
Άνθρωποι τους οποίους τα σκληρά χτυπήματα της ζωής τους δίδαξαν πως μεγαλώνει κανείς με απαλά αγγίγματα στην ψυχή.
Ναι, βιάζομαι, αλλά μόνο για να ζήσω με την ένταση που μόνο η ωριμότητα μπορεί να σου χαρίσει.
Σκοπεύω να μην πάει χαμένη καμιά από τις καραμέλες που μου απομένουν…
Είμαι σίγουρος ότι ορισμένες θα είναι πιο νόστιμες απ’όσες έχω ήδη φάει.
Σκοπός μου είναι να φτάσω ως το τέλος ικανοποιημένος και σε ειρήνη με τη συνείδησή μου και τους αγαπημένους μου…»
Mario de Andrade (Ποιητή, συγγραφέα, δοκιμιογράφο και μουσικολόγο από τη Βραζιλία).
ΑΚΟΥΣΕ
Όταν σου ζητώ να με ακούσεις
κι εσύ αρχίζεις να δίνεις συμβουλές,
δεν έχεις κάνει αυτό που σου ζήτησα.
Όταν σου ζητώ να με ακούσεις
κι εσύ με ρωτάς γιατί, ή μου λες ότι δεν θα έπρεπε να αισθάνομαι έτσι,
ποδοπατάς τα συναισθήματά μου.
Όταν σου ζητώ να με ακούσεις
κι εσύ αισθάνεσαι ότι πρέπει να κάνεις κάτι για να λύσεις το πρόβλημά μου, με απογοητεύεις,
όσο παράξενο κι αν σου φαίνεται.
Άκουσέ!το μόνο που σου ζήτησα ήταν ν ακούσεις.
Μπορώ να τα καταφέρω και μόνος μου!Δεν είμαι ανίκανος.
Ίσως αποθαρρυμένος και διστακτικός, άλλα όχι ανίκανος.
Όταν κάνεις κάτι για μένα που μπορώ και πρέπει να το κάνω μόνος μου,
συμβάλεις στο φόβο και στην αδυναμία μου.
Όμως όταν αποδέχεσαι ως απλό γεγονός ότι νιώθω αυτό που νιώθω,
όσο παράλογο κι αν σου φαίνεται, τότε δεν χρειάζεται να σε πείσω.
Μπορώ να επικεντρωθώ στην προσπάθεια να κατανοήσω
τι κρύβεται πίσω από αυτό το παράλογο συναίσθημά μου.
Και όταν αυτό γίνει σαφές, οι απαντήσεις είναι εμφανείς και δε χρειάζομαι συμβουλές.
Τα παράλογα συναισθήματα αποκτούν νόημα όταν κατανοούμε τι κρύβεται πίσω τους.
Γι αυτό σε παρακαλώ, απλά άκουσέ με. Και αν θέλεις να μιλήσεις, περίμενε τη σειρά σου και θα σ ακούσω….. ΑΝΩΝΥΜΟΣ
ΔΙΝΩ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ ΤΗΝ ΑΔΕΙΑ…
ΤΟ ΡΑΓΙΣΜΕΝΟ ΔΟΧΕΙΟ
Η ΑΣΘΕΝΕΙΑ ΩΣ ΓΛΩΣΣΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ
Η ασθένεια είναι μια σύγκρουση μεταξύ της προσωπικότητας και της ψυχής. “Bach”.
Πολλές φορές …
Το κρυολόγημα “στάζει” όταν ο οργανισμός δεν κλαίει.
Ο πονόλαιμος «φράζει», όταν δεν μπορεί να επικοινωνήσει τις αγωνίες.
Το στομάχι καίει όταν ο θυμός δεν μπορεί να βγει.
Ο διαβήτης εισβάλει όταν η μοναξιά πονάει.
Το σώμα παχαίνει όταν η δυσαρέσκεια πιέζει.
Ο πονοκέφαλος καταθλίβει όταν αυξάνουν οι αμφιβολίες.
Η καρδιά χαλαρώνει όταν το νόημα της ζωής φαίνεται να τελειώνει.
Οι αλλεργίες συμβαίνουν όταν η τελειομανία είναι ανυπόφορη.
Τα νύχια σπάνε όταν απειλούνται οι άμυνες.
Το στήθος σφίγγει όταν η υπερηφάνεια σκλαβώνει.
Η πίεση αυξάνεται όταν ο φόβος φυλακίζει.
Οι νευρώσεις παραλύουν όταν το εσωτερικό παιδί τυραννάει.
Ο πυρετός θερμαίνει όταν οι άμυνες ξεπερνούν τα όρια της ανοσίας.
Τα γόνατα πονούν όταν η υπερηφάνεια σου δεν . . .
Ο καρκίνος σκοτώνει εάν δεν συγχωρείς ή / και έχεις κουραστεί να «ζουν».
Και οι σιωπηλοί σου πόνοι; Πώς μιλάνε στο σώμα σου;
Η ασθένεια δεν είναι κακό, θα σου πει ότι έχεις πάρει λάθος δρόμο.
Υπάρχουν καμπύλες που ονομάζονται ΛΑΘΗ,
φανάρια που λέγονται ΦΙΛΟΙ,
φώτα που ονομάζονται ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ,
και όλα γίνονται, αν έχεις: ένα ανταλλακτικό που ονομάζεται ΑΠΟΦΑΣΗ,
μια ισχυρή μηχανή που ονομάζεται ΑΓΑΠΗ,
μια καλή ασφάλιση που ονομάζεται ΠΙΣΤΗ,
άφθονο καύσιμο που ονομάζεται ΥΠΟΜΟΝΗ,
αλλά πάνω απ ‘όλα έναν έμπειρο οδηγό που ονομάζεται ΘΕΟΣ.
Nelson Torres, Doctor στη Ψυχιατρική (UCV) και ειδικός σε ψυχο-νευρό-ανοσογλωσσική PNIL στη Βενεζουέλα