Ο Αλχημιστής έπιασε ένα βιβλίο που κάποιος από το καραβάνι είχε φέρει μαζί του.
Αν και ο τόμος δεν είχε εξώφυλλο, εκείνος κατάφερε να εξακριβώσει το όνομα του συγγραφέα του: Όσκαρ Ουάιλντ. Καθώς το ξεφύλλιζε, βρήκε μια ιστορία για τον Νάρκισσο.
Ο αλχημιστής γνώριζε το μύθο του Νάρκισσου, του ωραίου αγοριού που κάθε μέρα θαύμαζε την ομορφιά του σε μια λίμνη.
Τόσο πολύ είχε γοητευτεί από τον ίδιο του τον εαυτό , που κάποια μέρα έπεσε μέσα στην λίμνη και πνίγηκε. Στη θέση όπου έπεσε, φύτρωσε ένα λουλούδι που το ονόμασαν Νάρκισσο.
Ο συγγραφέας όμως δεν τελείωνε έτσι την ιστορία του. Έλεγε ότι, όταν πέθανε ο Νάρκισσος, ήρθαν οι Ορειάδες- νύμφες του δάσους- και διαπίστωσαν ότι η λίμνη είχε μετατραπεί από λίμνη γλυκού νερού σε αμφορέα αλμυρών δακρύων.
– Γιατί κλαις; Ρώτησαν οι νύμφες
– Κλαίω για τον Νάρκισσο, είπε η λίμνη
– Α, δε μας εκπλήσσει που κλαις για τον Νάρκισσο, συνέχισαν εκείνες. Στο κάτω-κάτω , παρόλο που κι εμείς τον κυνηγούσαμε στο δάσος, εσύ ήσουν η μόνη που είχε την ευκαιρία να θαυμάσει από κοντά την ομορφιά του…
– Μα ήταν όμορφος ο Νάρκισσος; Ρώτησε η λίμνη.
-Ποιος να το ξέρει καλύτερα από σένα; Απάντησαν έκπληκτες οι Ορειάδες. Στο κάτω-κάτω , στις όχθες σου έσκυβε κάθε μέρα.
Η λίμνη έμεινε για λίγο σιωπηλή. Μετά είπε:
– Κλαίω για τον Νάρκισσο, αλλά δεν είχα καταλάβει ότι ήταν όμορφος. Κλαίω για τον Νάρκισσο γιατί, κάθε φορά που έσκυβε στις όχθες μου, εγώ μπορούσα να βλέπω στα βάθη των ματιών του την αντανάκλαση της ίδιας μου της ομορφιάς…
– Τι ωραία ιστορία! Είπε ο αλχημιστής.