“Τα μόνα λόγια που πονάνε πολύ είναι αυτά που κράτησα μέσα μου”…

και έρχεται μια στιγμή που χωρίζονται οι γύρω μου σ εκείνους που κράτησα και σε εκείνους που αφήνω να φύγουν…

όχι γιατί δεν τους αγάπησα , αλλά γιατί όταν τους σκέφτομαι δεν λιγώνεται η ψυχή μου, δεν γεμίζω μ εκείνο το κίτρινο φως …έτσι τους αποχαιρετώ…

και η ζωή είναι τόσο μικρή για δάκρυα και πόνο…και τον πόνο αποχαιρετώ…

όσους πίστεψα και όσους αμφισβήτησα…όχι γι αυτό που είναι, αλλά γι αυτό που νιώθω δίπλα τους…τους αποχαιρετώ

κι έτσι μετράω απουσίες και όχι παρουσίες που είναι πιο πικρές και από τις πιο απόλυτες απουσίες….

κι έτσι άνθρωποι που με φίλησαν στο μέτωπο όταν πονούσα, που νόμιζα δικούς μου, γίνονται ξένοι, πιο ξένοι και από τους ξένους που δεν έχω κάτι να φοβηθώ…

ενώ από αυτούς έχω..και έτσι τους αποχαιρετώ…

και καλωσορίζω το 2016 με ένα μεγάλο αντίο σε ότι με πονάει, με πικραίνει και δεν γεμίζει φως την ψυχή μου …μόνο αδειάζοντας το φλιτζάνι θα μείνει χώρος για νέα πράγματα που έχω να καλωσορίσω…

ΑΝΤΙΟ 2015

GOODBYE