ΜΟΝΑΞΙΑ….

Υπάρχουν πολλών ειδών μοναξιές:

…η μοναξιά του χρυσόψαρου στη γυάλα είναι η φοβισμένη μοναξιά

…του πουλιού στο κλουβί είναι η βασανισμένη μοναξιά

…του καλόγερου στη σκήτη του η ευδαιμονική μοναξιά

…του άρρωστου πάνω στο χειρουργικό τραπέζι,

… του μελλοθάνατου στο κελί του,

…η εναγώνια μοναξιά του ενός μέσα στο πλήθος το αδιάφορο η απελπισμένη μοναξιά,

…του ποιητή μέσα στα όνειρά του η γόνιμη μοναξιά.

Μα η μοναξιά του ανθρώπου μπροστά στο αίνιγμα της ύπαρξής του είναι η κορυφαία, η πιο τραγική κι αγιάτρευτη μοναξιά. Αυτή είναι η εσωτερική μοναξιά, η πιο αληθινή, η πιο μαρτυρική, που δεν γιατρεύεται και δεν παρηγοριέται με τίποτα.

Όμως κι η πιο σωτήρια, η πιο κερδοφόρα. Μέσα της βρίσκω τον βαθύ εαυτό μου, τον συλλαμβάνω, τον γνωρίζω, τον ελέγχω, τον παρατηρώ, νιώθω σαν το δέντρο που σκύβει και βλέπει τις ρίζες του. Το κέρδος μου πάντα ήτανε που μου άνοιγε τα σκοτεινά, τα αλλόκοτα και τα δαιδαλώδη, ενώ απάνω μου φυσούσε ο άνεμος των άλλων κόσμων…
Σημαίνει καμίνευμα σε υψηλές πνευματικές, μεταφυσικές θερμοκρασίες, σημαίνει μόχθο Σισύφου στο κακοτράχαλο βουνό του αινίγματος…

Κάθε φορά με γκρεμίζει για να με ξαναχτίσει απ’ την αρχή, με θεμέλια βαθύτερα. Χωρίς αυτήν τι θα ήμουν -ένα πάνω- κάτω, μια σκέτη αναπνοή, ένας εαυτός χωρίς αντίκρισμα