Ένας παλιός ινδουιστικός μύθος λέει πως μια φορά και έναν καιρό οι άνθρωποι ήταν Θεοί.

 Εκμεταλλεύονταν όμως τόσο πολύ την θεϊκή τους ιδιότητα, που ο μεγάλος Βραχμάνος, ο μεγαλύτερος των Θεών, αποφάσισε να τους αφαιρέσει την θεϊκή τους  εξουσία και να την κρύψει σε ένα μέρος όπου θα ήταν αδύνατο να την βρουν.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα ήταν να βρουν μια κρυψώνα…

Οι μικρότεροι Θεοί εκλύθηκαν να λύσουν το  πρόβλημα. Πρότειναν λοιπόν κατ αρχήν να κρύψουν τη θεϊκή ιδιότητα μέσα στη γη.

–          Μα ο άνθρωπος θα σκάψει και θα την βρει, απάντησε ο Βραχμάνος.

–          Ας την ρίξουμε στον πιο βαθύ ωκεανό , είπαν τότε εκείνοι.

–          Όχι, γιατί αργά ή γρήγορα ο άνθρωπος θα εξερευνήσει τον βυθό των ωκεανών και θα την ανασύρει στην επιφάνεια, απάντησε πάλι ο Βραχμάνος.

Οι Θεοί κατέληξαν στο ότι δεν υπήρχε κανένα μέρος στον κόσμο, το οποίο ο άνθρωπος δεν θα ανακάλυπτε μια μέρα.

–          Υπάρχει ένα, τους διαβεβαίωσε ο Βραχμάνος.

Από τότε , καταλήγει ο μύθος, ο άνθρωπος έκανε το γύρο του κόσμου, εξερεύνησε, σκαρφάλωσε, έσκαψε, βούτηξε βαθιά, αναζητώντας κάτι που βρίσκεται μέσα του.

Δίνω στον εαυτό μου την άδεια να είμαι αυτός που είμαι, αντί να περιμένω να μου ορίσει κάποιος άλλος πού θα έπρεπε να βρίσκομαι ή πώς θα έπρεπε να είμαι….

Δίνω στον εαυτό μου την άδεια να αισθάνομαι αυτό που αισθάνομαι, αντί να νιώθω αυτό που ένιωθαν οι άλλοι στην θέση μου…

Δίνω στον εαυτό μου την άδεια να σκέφτομαι αυτό που σκέφτομαι και το δικαίωμα να το λέω ή να μην το λέω.

Δίνω στον εαυτό μου την άδεια να ρισκάρω ό,τι αποφασίσω εγώ να ρισκάρω, με τον μοναδικό όρο να πληρώσω το τίμημα αυτού που ρισκάρω….

Δίνω στον εαυτό μου την άδεια να ψάχνω αυτό που νομίζω ότι χρειάζομαι από τους άλλους αντί να περιμένω να μου δώσει ο άλλος την άδεια να το αποκτήσω….

                                                            ΑΠΟ ΤΟΝ ΧΟΡΧΕ ΜΠΟΥΚΑΙ