Μια μέρα έκαναν δώρο σε έναν βασιλιά δύο νεογέννητα γεράκια από την Αραβία και εκείνος τα έδωσε αμέσως για να τα εκπαιδεύσουν. Μετά από μερικούς μήνες, ο εκπαιδευτής είπε στον βασιλιά πως το ένα από τα δύο γεράκια είχε ήδη εκπαιδευτεί και πετούσε, ενώ το άλλο δεν είχε κουνηθεί καθόλου από το κλαδί του από την πρώτη μέρα.

Ο βασιλιάς φώναξε θεραπευτές, κτηνιάτρους και σοφούς συμβούλους από όλη την επικράτεια, αλλά κανένας δεν κατάφερε να μετακινήσει το γεράκι από το κλαδί. Κάθε μέρα το κοίταζε από το παράθυρό του και στενοχωριόταν που το έβλεπε να κάθεται μέρα νύχτα.

Μια μέρα σκέφτηκε ότι ίσως θα ‘πρεπε να φωνάξει κάποιον που είναι πιο εξοικειωμένος με τη φύση και έτσι ζήτησε να του βρουν έναν αγρότη. Την επόμενη μέρα μόλις άνοιξε το παράθυρο, με μεγάλη του έκπληξη είδε το γεράκι να πετάει περήφανα πάνω από τους βασιλικούς κήπους.

“Φέρτε μου αμέσως αυτόν που έκανε αυτό το θαύμα!” διέταξε ο βασιλιάς και μετά από λίγο του έφεραν μπροστά του τον αγρότη.

“Εσύ έκανες να πετάξει το γεράκι; Πώς τα κατάφερες;” τον ρώτησε ο βασιλιάς.

Και ο αγρότης δειλά-δειλά του απάντησε: “Εξοχότατε, δεν έκανα και τίποτα το φοβερό. Απλώς έκοψα το κλαδί”.

Ηθικό δίδαγμα: Μερικές φορές, για να αξιοποιήσουμε τις δυνατότητες και το δυναμικό που έχουμε μέσα μας, πρέπει να κοπεί το κλαδί όπου καθόμαστε. Και η ζωή έχει τον τρόπο της να μας ταρακουνάει, να μας “ξεβολεύει” και να μας ξυπνάει από τις ψευδαισθήσεις μας.