Mια φορά κι έναν καιρό σ ένα ινδιάνικο χωριό πάνω στα βουνά, ζούσε μια οικογένεια.
Ο μπαμπάς , η μαμά , το κοριτσάκι τους και η γιαγιά. Το παιδί είχε πολύ στενό δεσμό με την γιαγιά του και συχνά τα απογεύματα καθόταν δίπλα της και την παρακολουθούσε καθώς εκείνη ύφαινε ένα χαλί στον αργαλειό.
Μια μέρα η γιαγιά της είπε ότι μόλις θα τελείωνε αυτό το χαλί, εκείνη θα γύριζε στην ΜΑΝΑ ΓΗ.
Η μικρή δεν κατάλαβε τι ακριβώς εννοούσε η γιαγιά με τα λόγια αυτά.
Το βράδυ όμως μόλις όλοι κοιμήθηκαν, ή μικρή σηκώθηκε σιγά-σιγά , τράβηξε την πόρτα της σκηνής και βγήκε έξω.
Το φεγγάρι φώτιζε με το άσπρο φως του τον κοιμισμένο καταυλισμό και η μικρή ακροπατώντας πλησίασε τον αργαλειό και άρχισε να ξηλώνει όσο χαλί είχε υφάνει ή γιαγιά της εκείνη την μέρα. Το ίδιο έκανε και την επόμενη και την μεθεπόμενη νύχτα.
Η γιαγιά κατάλαβε την ανησυχία της μικρής … έτσι ένα δειλινό πήρε το κοριτσάκι από το χέρι και ανηφόρησαν προς τους αμμόλοφους. Έκατσαν πλάι-πλάι , κοιτώντας τον ήλιο που έβαφε κόκκινους τους βράχους…
Τότε η γιαγιά είπε στο κοριτσάκι….

Τι είπε η γιαγιά στο κοριτσάκι;

ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΧΑΛΙΛ ΓΚΙΜΠΡΑΝ


Λιγοστές ήταν οι μέρες μου ανάμεσά σας… κι ακόμη πιο λιγοστά τα λόγια που μίλησα. Άλλα αν η φωνή μου σβήσει στ αυτιά σας και η αγάπη μου χαθεί από την μνήμη σας, τότε θα ξανάρθω. Και με καρδιά πιο πλούσια και χείλη πιο ανοιχτά στο πνεύμα , θα ξαναμιλήσω. Ναι , θα ξαναγυρίσω με την φουσκοθαλασσιά. Και πάλι θα γυρέψω την κατανόησή σας. Αν όσα είπα είναι αλήθεια, η αλήθεια αυτή θα φανερωθεί ξανά και με πιο καθαρή φωνή και με λόγια πιο κοντινά στις σκέψεις σας.
Φεύγω , αλλά δεν χάνομαι στο κενό. Κι αν η μέρα αυτή δεν είναι η εκπλήρωση των αναγκών σας και της αγάπης μου, ας είναι τότε μια υπόσχεση μέχρι μια άλλη μέρα.
Οι ανάγκες των ανθρώπων αλλάζουν, όχι όμως η αγάπη του, ούτε ο πόθος του να ικανοποιήσει τις ανάγκες του με την αγάπη του. Μάθετε λοιπόν, ότι θα ξαναγυρίσω μέσα από τη μεγαλύτερη σιωπή.
Μέσα από την ησυχία της νύχτας περπάτησα στους δρόμους σας και το πνεύμα μου μπήκε στα σπίτια σας. Και το καρδιοχτύπι σας ήταν στην καρδιά μου και η ανάσα σας στο πρόσωπό μου και σας γνώρισα όλους. Ναι, γνώρισα τη χαρά σας και τον πόνο σας και στον ύπνο σας, τα όνειρά σας ήταν δικά μου όνειρα.
Αλλά κάτι πιο γλυκό από το γέλιο και πιο μεγάλο απ την λαχτάρα ήρθε σε μένα. Σας έχουν πει ότι, όπως κι η αλυσίδα, είστε τόσο αδύνατοι όσο ο πιο μικρός της κρίκος. Αυτή όμως είναι η μισή αλήθεια, γιατί είστε τόσο δυνατοί, όσο κι ο πιο δυνατός σας κρίκος. Το να σας μετρούν με την πιο μικρή σας πράξη , είναι σα να μετρούν την δύναμη του ωκεανού με την αδυναμία του αφρού του.
Το να σας κρίνουν από τις αποτυχίες σας, είναι σαν να κατακρίνουν τις εποχές για την αστάθειά τους. Ναι, είστε σαν τον ωκεανό και μ όλο που τα αραγμένα στην στεριά πλοία περιμένουν την παλίρροια, ωστόσο, σαν τον ωκεανό, δεν μπορείτε να επιταχύνετε τα κύματά σας…αυτό θα ήθελα να θυμάστε από μένα…
Αλλά είστε σαν τις εποχές. Και μ όλο που στο χειμώνα σας αρνείστε την άνοιξή σας, η άνοιξη που αναπαύεται μέσα σας, χαμογελάει μέσα στην νύστα της και δεν προσβάλλεται. Γιατί την μέρα εκείνη θα γνωρίσετε τον κρυφό σκοπό όλων των πραγμάτων και θα ευλογήσετε το σκοτάδι όπως θα ευλογούσατε το φως.
Εγώ εκφράζω σε σας με λέξεις αυτό που εσείς οι ίδιοι γνωρίζετε στην σκέψη. Σοφοί ήρθαν και σας έδωσαν από την σοφία τους. Εγώ ήρθα για να πάρω από την σοφία σας. Και κοιτάξτε: βρήκα εκείνο που είναι μεγαλύτερο από την σοφία. Είναι το φλογερό πνεύμα μέσα μας, που μεγαλώνει όλο και πιο πολύ από τον εαυτό του.
Γεια και χαρά σας. Η μέρα αυτή τελείωσε. Κλείνει τα φτερά της πάνω μας , όπως το νούφαρο πάνω στο δικό του σήμερα. Θα κρατήσουμε αυτό που μας δόθηκε. Κι αν δεν αρκεί, τότε πάλι πρέπει να ξανανταμώσουμε και μαζί ν απλώσουμε τα χέρια μας στον δότη.
Ήταν σαν χθες που ανταμώσαμε, εσείς μου τραγουδήσατε στη μοναξιά μου κι εγώ σας έκτισα έναν πύργο στον ουρανό. Και τώρα πρέπει να χωρίσουμε. Αν στο μέλλον ξανανταμώσουμε, θα συνομιλήσουμε ξανά. Εσείς θα μου τραγουδήσετε ένα βαθύτερο τραγούδι και μαζί θα χτίσουμε κι άλλο πύργο στον ουρανό.