Μοναξιά  ονομάζουμε το συναίσθημα που βιώνουμε όταν ζούμε μόνοι, χωρίς ανθρώπινη συντροφιά, αλλά και το συναίσθημα που βιώνουμε λόγωτης εγκατάλειψής μας από τους άλλους.

Η  μοναξιά προκαλεί πολύ πόνο αφού ξύνει τα παλιά, παιδικά τραύματα που βιώθηκαν ως φυσική ή συναισθηματική εγκατάλειψη από τους σημαντικούς άλλους της  ζωής μας και κυρίως από τους γονείς.

Όσο όμως αυτά τα τραύματα τα αγνοούμε και κάνουμε ότι δεν τα βλέπουμε, από φόβο μην πονέσουμε ξανά, τόσο παρατείνουμε το μαρτύριό μας.

Αν  δεν τα φροντίσουμε (μόνοι ή με τη βοήθεια του ειδικού), δηλαδή να τα ανοίξουμε, να τα καθαρίσουμε, να μας συγχωρέσουμε για τον πόνο που βιώσαμε ως παιδιά και ενδεχομένως να συγχωρέσουμε και τους θύτες που μας έκαναν να υποφέρουμε, με την παραμικρή υποψία ή απειλή που θα νιώθουμε, τα τραύματα αυτά θα μας πονούν.

Γιατί,  τι μας θυμίζει και τι λέει ένα τέτοιο τραύμα;  Ότι δεν αξίζουμε ως άτομα, δεν είμαστε επαρκείς και γι΄αυτό δικαιολογημένα μας εγκαταλείπουν οι άλλοι. Η επικριτική αυτή φωνή είναι δική μας πια, την έχουμε εσωτερικεύσει και πιστεύουμε ότι δεν είμαστε αξιαγάπητοι ή άξιοι σεβασμού με αποτέλεσμα να μην αγαπάμε ούτε να σεβόμαστε τον εαυτό μας και να ενεργούμε με τέτοιον τρόπο ώστε οι άλλοι να απομακρύνονται από κοντά μας.

Πολλές φορές μπροστά στην ανάγκη μας να αποδείξουμε ότι αξίζουμε, ορθώνουμε  ένα υπερτροφικό Εγώ, έναν καθαρό εγωκεντρισμό και αρνούμαστε να δούμε και  να παραδεχτούμε τα λάθη μας ή να κατανοήσουμε και τις ανάγκες του άλλου ή να κάνουμε  κάποιες υποχωρήσεις για να συναντηθούμε μαζί του. Αναπτύσσοντας τέτοιες συμπεριφορές στους άλλους τιμωρούμε και εκδικούμαστε ουσιαστικά τον εαυτό μας μένοντας μόνοι, αφού ενδόμυχα  πιστεύουμε ότι δεν αξίζουμε. Στη μοναξιά καταλήγουμε επίσης από τον υπερβολικό φόβο να ξαναβιώσουμε τον πόνο από την ενδεχόμενη απώλεια μιας σχέσης. Φαύλος κύκλος δηλαδή.

Ο φόβος της μοναξιάς όμως μπορεί να κρύβεται πολύ καλά πίσω από την έντονη εξωστρέφεια και κοινωνικότητα, πίσω από το ξόδεμα της συναναστροφής  και εμποδίζει τη δημιουργία μιας ουσιαστικής, στερεάς, μακροχρόνιας και βαθιάς σχέσης οικειότητας με τους άλλους. Κρύβεται επίσης πίσω από την επιτηδευμένη και δήθεν «εσωστρέφεια» για εσωτερική αναζήτηση και εκφράζεται στην πράξη με μια αίσθηση υποκριτικής ανωτερότητας, υποτίμησης και  εχθρότητας προς τους άλλους.

Η μοναξιά μπορεί επίσης να καλύπτεται κάτω τη από τη συνεχή και έντονη αυτοεπίκριση, την υπερδραστηριότητα, την υπερ-άθληση, την υπερβολική ή ελλιπή λήψη τροφής και την κατάχρηση ουσιών. Τις περισσότερες φορές αποδίδουμε το συναίσθημα της μοναξιάς μας στους άλλους, στις συγκυρίες της ζωής ή στην κακή μας τύχη, θεωρώντας  ότι δεν είναι δική μας επιλογή και αρνούμαστε να αναλάβουμε την ευθύνη που μας αναλογεί και να δούμε πού, πόσο και πώς έχουμε εμείς συμβάλει ώστε να τη ζούμε. Ως παιδιά εντάξει, δεν μπορούσαμε, δεν ξέραμε, δεν φταίγαμε. Ως ενήλικες όμως καλό θα είναι να αφήσουμε το ρόλο του θύματος στην άκρη, να μας συμπονέσουμε, να αναλάβουμε την ευθύνη των επιλογών μας, να αποφασίσουμε να ζούμε μια πιο δημιουργική ζωή, με λίγα λόγια να καλλιεργήσουμε και να αποκτήσουμε περισσότερη αυτοπεποίθηση και τότε θα έχουμε ήδη κάνει ένα σημαντικό βήμα στην αντιμετώπιση του φόβου της μοναξιάς.

Κάπου διάβασα ότι «η ψυχή που μπορεί να δει την ομορφιά, μερικές φορές περπατά μονάχη». Ναι, είναι αλήθεια πως μέσα στη μοναχικότητα μπορούμε να δούμε την ομορφιά με άλλα μάτια.

Τι είναι όμως η μοναχικότητα; Ως μοναχικότητα  ορίζουμε την τάση μας για κοινωνική ή ψυχολογική απομόνωση,  το να είμαστε μόνοι, χωρίς συντροφιά, αλλά με τη θέλησή μας, επειδή επιλέγουμε να ζούμε μόνοι, χωρίς παρέα για λίγο ή και περισσότερο χρόνο.

Εφόσον η μοναχικότητα είναι συνειδητή επιλογή μπορεί να βιωθεί με ικανοποίηση και να νιώθουμε χαρά για το χρόνο που επιλέγουμε να είμαστε με τον εαυτό μας. Είναι μια ευκαιρία για ενδοσκόπηση, μια ευκαιρία να συναντηθούμε με τα σκιερά μας κομμάτια, να έρθουμε σε επαφή με συναισθήματα και με σκέψεις μας, να γνωρίσουμε καλύτερα τον εαυτό μας, να επαναξιολογήσουμε τις  προτεραιότητες της ζωής μας, να ηρεμήσουμε, να χαλαρώσουμε, να δημιουργήσουμε.

Η συνειδητά επιλεγμένη μοναχικότητα μειώνει το φόβο της μοναξιάς, μας βοηθά να νιώθουμε ανεξάρτητοι, απαλλαγμένοι από το άγχος για παρέα, αφού μπορούμε και απολαμβάνουμε τη συντροφιά του  εαυτού μας και να νιώσουμε πληρότητα. Μας βοηθά να γεμίσουμε ενέργεια  ώστε να αντλούμε περισσότερη ευχαρίστηση και με τη συντροφιά των άλλων, όχι γιατί δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς αυτούς, αλλά απλώς για να απολαύσουμε τη χαρά του μοιράσματος.

Τελικά μόνον αν αντέχουμε και επιδιώκουμε να συναντάμε τον εαυτό μας πρόσωπο με πρόσωπο, μπορούμε να  συναντιόμαστε υγιώς και με τους άλλους.

Κλείνοντας σας παραθέτω ένα απόσπασμα του Όσσο που μου άρεσε:

«Η μοναξιά είναι η απουσία του άλλου. Η μοναχικότητα είναι η παρουσία του εαυτού. Η μοναχικότητα είναι πολύ θετική, είναι αληθινή ελευθερία. Είναι μια παρουσία που ξεχειλίζει. Είσαι τόσο γεμάτος από παρουσία, που μπορείς να γεμίσεις ολόκληρο το σύμπαν με την παρουσία σου και δεν υπάρχει η ανάγκη του άλλου»

https://natassasite.wordpress.com/