Μα, οταν εμφανιζονταν ο Μαυρος Κυκνος
σαγηνευτικος και αναποφευκτος μεσα στην αδιαφιλονικητη γοητεια του Κακου
πρωτοι εμεις, οι λευκοι κομπαρσοι της Λιμνης των Κυκνων
χαναμε τη λαλια μας
θαυμαζοντας την ενστικτωδη ωραιοτητα ενος πλασματος που δεν ειχε διδαχθει
να προσποιειται
και αφωνοι ακουγαμε τους βογγους των ηδονων που – λογω των λευκων μας νυφικων
πνιγαμε κατω απο σωρειες υπεκφυγων
και παραπλανητικους οργασμους
για να μην εξοριστουμε απο τη Λιμνη μας

Ποσο ανοητο ηταν το λευκο μας!
Μπροστα στον ενα, τον μοναδικο και ανεκτιμητο Μαυρο Κυκνο
που μας εκλεψε το λαγνο φιλι του πριγκιπα και μας πεταξε για αλλη μια φορα
στα αζητητα των καθως πρεπει πτηνων
γιατι μονον αυτος – ο Μαυρος μας Εαυτος
μαγος κι ο ιδιος
ηταν εκεινος που μπορουσε να μας απαλλαξει απο τα μαγια

Τι κριμα να μην γνωριζουμε οι δυσμοιροι
οτι αναμεσα στα τοσα λευκα πουλια μιας λιμνης
αναμεσα στους τοσους πειθηνιους κυκνους, που υπακουσαν τυφλα στις προσταγες
των χορογραφων τους
αυτος ο πρωτος ρολος του Μαυρου Κυκνου, ισως και να μας ειχε δοθει
αν φυσικα διαθεταμε το θαρρος να ειμαστε το μονο μαυρο σημαδι
αναμεσα στα αμετρητα λευκα…

Λευτέρης Πανούσης