Σήμερα είναι 21 Δεκεμβρίου και είναι η μεγαλύτερη νύχτα του χρόνου…

Πολύ παλιά , καθώς οι μέρες γίνονταν μικρότερες και πιο σκοτεινές, οι άνθρωποι ένιωθαν ολοένα και πιο ανήσυχοι και θλιμμένοι, φοβούμενοι πως πέθαινε ο ήλιος.  Θα έχαναν την πηγή θερμότητας και φωτός και αφθονίας…αυτή η λύπη και η θλίψη υπάρχει ακόμη και μας ακολουθεί  και σήμερα…πόσες φορές δεν είμαστε θλιμμένοι τις κρύες, σκοτεινές νύχτες του χειμώνα;

Από την άλλη υπάρχει το πνεύμα των γιορτών και των Χριστουγέννων…αν αφήσουμε το μικρό παιδί μέσα μας να χαρεί και να γιορτάσει θα υπάρχει και η χαρά αυτές τις μέρες…

Χαρμολύπη λοιπόν!!! Μια πολύ αγαπημένη μου λέξη τα τελευταία χρόνια για να περιγράψω το συναίσθημα μου τις μέρες αυτές…

Είναι σα να μπερδεύονται μέσα μας  το χρυσό των Χριστουγέννων με το μαύρο του Χειμερινού Ηλιοστασίου…

Σκέφτηκα λοιπόν, τι μπορούμε  να κάνουμε  για να είμαστε  καλά με τα δύο αυτά χρώματα ανακατεμένα μέσα μας…

Ίσως είναι μια ιδανική ευκαιρία να σκεφτούμε την χρονιά που φτάνει στο τέλος της…

Να αναλογιστούμε ποιους δεν συγχωρέσαμε  και κρατούν πολύτιμη δική μας ενέργεια δεσμευμένη …πού προχωρήσαμε…πού πήγαμε  πίσω και   τι μας έκανε να κάνουμε αυτό το πισωγύρισμα…

Είναι η ιδανική ευκαιρία να σκεφτούμε πότε σαν τον Ηρώδη γεμίζουμε την ζωή μας με ασήμαντα πράγματα  γιατί το κενό μας τρομάζει…

Είναι η ιδανική ευκαιρία να σκεφτούμε πότε θα βρούμε τον καιρό να κάνουμε αυτό το μακρύ, αργό ταξίδι μέσα από την έρημο όπως έκαναν οι Μάγοι…

Είναι η ιδανική ευκαιρία να βρούμε διάθεση  να ακούσουμε τα αστέρια όπως έκαναν οι βοσκοί…

Ίσως έτσι ερχόμαστε  σε επαφή με το δικό μας φως και δεν φοβόμαστε τόσο το εξωτερικό σκοτάδι…

Για καθένα από εμάς υπάρχει  μια έρημος που πρέπει να τη διασχίσουμε , ένα αστέρι να ανακαλύψουμε και μια ύπαρξη που περιμένει μέσα μας να τη φέρουμε στη ζωή…

<Ζεις μόνο μια φορά , αλλά αν το κάνεις σωστά , μια φορά είναι αρκετή…>

τι είναι άραγε αυτό το <σωστά> για καθένα από εμάς;