Αυτοί που ακούς,αυτοί που θαυμάζεις έχουν γνώσεις,έχουν διαβάσει όλα τα σωστά βιβλία,τους φιλοσόφους,τους σοφιστές,τους σλογκανιστές.
Όσο για μένα διάβασα πολύ,με λάθος τρόπο κι όλα τα λάθος βιβλία. Οι σοφιστές καθόλου δεν μ΄ενδιέφεραν.Όλες οι τεχνικές της χειραγώγησης και της πειθούς με πλήττουν θανάσιμα.
Οι ξένες λύσεις δεν ξεκλείδωναν το πρόβλημα μου.Πολύ νωρίς αφέθηκα στο παιχνίδι της σιωπής,της γοητείας.

Παιδιά,ζώα,ενήλικοι,τέρατα,ωραίοι,χαρά,ευφορία,θλίψη,πόνος,έρωτας,στιγμές

εξαίσιες,εκστατικές,αλλαγές,στροφές,αυτοκαταστροφές,αυτοκτονίες,αυτοαναίρεση,αφαίρεση,μπερδέματα,απώλειες,παγίδες,θείες στιγμές επικοινωνίας,έμπνευση,φαντασία,άρνηση,φόνος,ανάσταση,τα υλικά μου.Τώρα κοιτώ τα πεπραγμένα μου και φρίττω.Κοιτώ τα πεπραγμένα μου και γελάω,κοιτάζομαι και καγχάζω.

Μου αρέσω έτσι,χαμένη και κερδισμένη,προνομιούχος και παραπεταμένη,έρμαιη και συγκροτημένη,μα πάνω απ΄όλα ερωτευμένη με την κατακερματισμένη μου άνοιξη.Βλέπεις αυτοί που κάνανε σωστές κινήσεις,οι πιο τυχεροί,ζήσαν την άνοιξη τους όταν έπρεπε.Την τράβηξαν ως το καλοκαίρι,την έσυραν ως το φθινόπωρο κλείνοντας μετά βδελυγμίας τα μάτια στο χειμώνα ,το θάνατο,τη ζωή στο βάθος,την προετοιμασία.Φέρθηκα άγρια στην άνοιξη μου κι έσπασε και σκορπίστηκε.Από τότε πρέπει να παραφυλάω για κάθε περαστικό θραύσμα.Αυτοί που σου μιλάνε είναι σαν πεταλούδες-άνθρωποι,ωραίοι,πλουμιστοί,λαμπεροί,σαν τις “ψυχές”.Σαν μόνοΔιαθέτουν όλα τα εξωτερικά γνωρίσματα, αλλά δεν είναι.Οι πεταλούδες ζούνε λίγο και υπέροχα,αυτοί ζούνε πολύ και χυδαία.Οι μόνες γνήσιες πεταλούδες είναι οι φευγαλέοι έφηβοι,αυτοί που έχουν τον κόσμο στα πόδια τους για ένα εκστατικό ερωτικό φεγγάρι,αυτοί με το χνούδι στα μάγουλα και το χορό στο κορμί,αυτοί που όλοι τούς ποθούν,αυτοί που καταστρέφονται στο πρώτο άγγιγμα.Αυτοί που σου μιλούν τόσο γλυκά έχουν μια τεράστια συλλογή από νεκρές πεταλούδες,φορούν μονίμως μάσκα,δεν δείχνουν το πραγματικό τους πρόσωπο ούτε καν στο καθρέφτη τους.Έχουν τα χρώματα,τα φτερά,το χορό της πεταλούδας,έχουνε το νέκταρ,μα πίσω από τα ωραία χείλη το κούφιο δόντι του φιδιού παραμονεύει.Αυτοί που ακούς είναι οι δικοί σου άνθρωποι.Κάποτε μοιάζαν πεταλούδες,αποκάλυψαν το αληθινό τους πρόσωπο μόλις κάποιος θέλησε να τις καρφιτσώσει σε βελούδο μαύρο.Ακαριαία θανατώθηκε ο αναιδής κι απρόσεκτος.Εγώ δεν ήμουν πεταλούδα,ούτε συλλέκτης.Ερωτευόμουν “ψυχές”.Έτσι έμαθα να τις ξεχωρίζω.Ξεκίνησα σαν ηλιοτρόπιο με μέλισσες,άκουσα το τραγούδι τους πολύ νωρίς κι ύστερα σκόρπισα στους άπειρούς του σπόρους.

Τώρα φυτρώνω σε μορφές απρόσμενες,σε τόπους που ποτέ μου δεν φαντάστηκα,τώρα πορεύομαι πάνω σε φτερά αγριόπαπιας σε ανέμους άγνωστους.Τώρα δοκιμάζω καινούριες πτήσεις,πτώσεις,μεταπτώσεις,επιπτώσεις,με την αλλεργία των απατεώνων αιώνων να μου ζαλίζει τον έρωτα.Οι Σειρήνες όπως πάντα καλλίφωνες,διασπαστικές,καλλίπυγες,απομιμήσεις έξοχες.Παίρνω αποστάσεις και τολμώ επιτέλους.Κοιτάζω γύρω μου το τοπίο της καταστροφής.Βολεμένους,μίμους,ξελιγωμένους,ληστές,συφιλιδικούς,δικαστές,καιροσκόπους-οιωνοσκόπους,αριβίστες,αρσιβαρίστες με κούφια βάρη,τζογαδόρους-τρακαδόρους,τοκογλύφους ονειρώξεων,διαβασμένους-διεφθαρμένους,άθεους διαδόχους θεών,διώκτες πλαστογράφους της λυδίας λίθου,συκοφάντες-ανιεροφάντες.Ο προθάλαμος με τους μάγους γιατρούς να σου λένε “είναι στα χέρια του Θεού ο διασωληνωμένος λατρευτός σου”κι εσύ παραπαίοντας αρχίζεις να προσεύχεσαι αδέξια με την οξειδωμένη σου ψυχή και την διακορευμένη πίστη σου αιμόφυρτες.Ο Μύθος – το θαύμα μετά το τραύμα,ο από μηχανής θεός,η Ανάσταση,η Λύτρωση,το Φως,το υπέροχο Σήμερα,το Αύριο.Σου καταθέτω την κατακερματισμένη μου άνοιξη.Πολυτιμότερο δεν έχω.- *-*

{Από πού πάνε για την Άνοιξη;}

Αρλέτα

Εκδόσεις Καστανιώτη,Αθήνα 1997