Πες μου ψέματα για την Αλήθεια…κι άλλο ένα όμορφο ψέμα για τη μέρα που αρχίζει

Μερικές φορές, η αλήθεια και το ψέμα, μπερδεύονται τόσο μα τόσο πολύ, που πράγματι δυσκολευόμαστε να δούμε τα πράγματα ξεκάθαρα.
Άλλοτε πάλι επιλέγουμε το ψέμα ως πιο ελκτικό και εύκολο, καθώς δεν είμαστε έτοιμοι να κοιτάξουμε τον εαυτό μας στον καθρέπτη ή καλύτερα την Αλήθεια κατάματα…
Ένας άνθρωπος λοιπόν, σ’ όλη του τη ζωή έψαχνε την Αλήθεια και δεν μπορούσε να τη βρει. Πέρασε σχεδόν απ’ όλες τις χώρες του κόσμου, βρέθηκε στις χώρες του Βορρά, στις χώρες του Νότου αλλά και της Δύσης, όμως χωρίς αποτέλεσμα.
Κάποια φορά που βρέθηκε σε μια μικρή χώρα της Ανατολής, ένοιωσε κουρασμένος και απελπισμένος και κάθισε κοντά στην είσοδο μιας σπηλιάς. Ξαφνικά, από το εσωτερικό της σπηλιάς ακούστηκε κάποιος θόρυβος σαν γρύλισμα. Ο άνθρωπος σηκώθηκε και πλησίασε την είσοδο με ένα ξίφος στο χέρι. Ξεχώρισε μια σκοτεινή μορφή που του φάνηκε ότι ανήκε σε γυναίκα.
Μπήκε στη σπηλιά όπου βασίλευε μία φοβερή δυσοσμία. Όταν τα μάτια του συνήθισαν στο σκοτάδι, είδε πράγματι μια γυναίκα, γριά και αποκρουστική, ρυτιδιασμένη, τριχωτή και βρωμερή. Εκείνη, σήκωσε προς το μέρος του τα θολά μάτια της και τον ρώτησε, τι θέλει.
– Αναζητώ την Αλήθεια, απάντησε εκείνος.

– Τη βρήκες, του είπε η γριά.

– Εσύ είσαι η Αλήθεια;

– Ναι, απάντησε η γριά.

– Και πώς μπορώ να είμαι σίγουρος;

Εκείνη του έδωσε αποδείξεις. Ήξερε τα πάντα για αυτόν, το όνομά του, την ηλικία του και τις περιπέτειες του. Ο άνθρωπος έμεινε αποσβολωμένος και απογοητευμένος, ρώτησε με αμηχανία:

– Μα είσαι τόσο άσχημη! Ποτέ δεν είχα συναντήσει τίποτα πιο τρομερό από ‘σένα. Όμως όλοι θέλουν να σε γνωρίσουν! Θα με ρωτήσουν! Πρέπει να τους πω κάτι!

-Τι να τους πω;

– Πες τους ψέματα, είπε η Αλήθεια, πες τους ότι είμαι νέα και ωραία, και όλοι θα σε πιστέψουν.